Το χαμόγελό σου
μάσκα απελπισίας
από αρχαία τραγωδία.
Η ματιά σου
φάντασμα ζωντάνιας
άλλων εποχών.
Η φωνή σου
ψίθυρος απολογίας
για το άτακτο παρελθόν της:
"Συγγνώμη που κάποτε τολμούσα να υψώνομαι".

Μη με κοιτάς έτσι
όταν τυχαίνει ακόμα
καμιά φορά να χαμογελάω.
Δε σου έκλεψα εγώ
το χαμόγελό σου.