Σαλπάρω μακριά
πάνω σε άγρια κύματα θυμού
µε παντιέρα αγέρωχη
το αδιαπραγμάτευτο εγώ µου.
Πόρτες ανοίγουν και κλείνουν μπροστά µου
έλξατε, ωθήσατε, σύρατε
και προπαντός
η αίθουσα κλιματίζεται
και πάω όλο μπροστά
µε ορμή,
µε χαρακτηριστική σιγουριά.
κόσμος μπαινοβγαίνει
κινείται γρήγορα, βιαστικά
η παρουσία µου κανέναν δεν ενοχλεί
µε τρομάζουν µόνο, τα σύννεφα
που αφήνουν ηχώ
στο μονοπάτι πίσω µου
και µ’ ακολουθούν ακούραστα
συνεχώς
πιστά σκυλιά,
ορκισμένοι εχθροί του αφέντη τους
για πάντα εκεί
πολύ ψηλά για να τα διώξω
και ν’ αφήσουν επιτέλους
να µπει το φως στη σκηνή.
Κι εγώ σαλπάρω,
σαλπάρω στο σκοτάδι,
τα κύματα σκίζω στα δυο
χωρίς αστέρια να φέγγουν,
χωρίς σκοπό ορατό.