Μια τρώγλη έχει για σπίτι.
Λίγα ψίχουλα για δείπνο.
Κρεβάτι της το υγρό πάτωμα.
Έρημη, χωρίς φίλους,
δίχως εχθρούς,
άγνωστη μέσα σ’ άγνωστους.
Κι όμως!
Κάποτε είχε φίλους,
(φίλους καρδιακούς)
είχε λεφτά, είχε οικογένεια.
Τώρα σαν όνειρο
φαντάζουν όλα αυτά
στα µάτια της.
Μόνο μια ξέθωρη φωτογραφία,
ενθύμιο της παλιάς καλής εποχής,
κάτω από το προσκεφάλι της,
μάρτυρας της ζωής της,
ο µόνος

που της έχει απομείνει.