Το απόγευμα το θλιμμένο αυτό
της ζωής µου
δεν λέει να τελειώσει.
Τριγυρνώ μέσα σε μιαν άηχη οδύνη
σ’ έναν άνισο,
αδιάκοπο αγώνα µε τον χρόνο
χωρίς ελπίδα καμιά.
Τα πάντα χάνονται γύρω µου
άλλα σιγά, άλλα γρήγορα
πάω να τα αγγίξω,
να νιώσω ότι ζω
µα σκόνη γίνονται ευθύς
εξαφανίζονται για πάντα από µπρος µου
και δε θυμάμαι πια αν τα είδα πράγματι
ή όνειρο ήταν και ξύπνησα
απλώς έχοντας την θύμησή τους.