Οι μέρες μου
άγονη γραμμή μαθαίνουν τρόπους εξορίας,
απαγορευτικά για πράγματα καθημερινά και μελλοντικά σχέδια,
βήματα που αποφεύγουν συστηματικά τους ίσιους δρόμους
κι αναβάλλουν διαρκώς δρομολόγια για ό,τι είναι επόμενο.

Τις νύχτες
άγγελοι γυρίζουν μέσα στον ύπνο μου
άρρωστα παιδιά που ψήνονται στον πυρετό
κι αποζητώ και το άλλο μου χέρι
που άυπνο στήνει μνήμες στον τοίχο,
να το βάλω κι εκείνο μέσα στο όνειρο
για να τραβήξω, να βγάλω επιτέλους,
τη φτέρνα μου,
να τη θάψω ολομόναχη,
δίχως το βέλος της,
δάκρυ οριζόντιο να το ξαπλώσω
δίπλα στα μεγάλα κάθετα όχι.