Όταν κλαίνε τα αστέρια...
Ποιος να ακούσει μπορεί;
Σαν ραγίζουν στα δύο...
Να τα δει ποιος μπορεί;

Όταν βγάζουν κραυγές τους...
Με λυγμούς φοβερούς...
Ποιος μπορεί να τα γιάνει
από πόνους φριχτούς;

Όταν πέφτουν τ’ αστέρια...
Ο θεός που κοιτά...
Δίνει άδεια να πέσουν...
Απαλά, σιωπηλά...

Όλη η πλάση γεμίζει...
Αστερόσκονη, φως
και στα χείλη γεννιέται
η ευχή καθενός !

Έτσι πέφτω και γω...
Σαν αστέρι που σβήνει...
Πες λοιπόν τι ζητάς...
Να φροντίσω να γίνει...