Μου παν να διευρύνω τους ορίζοντες του μυαλού μου.
Να χαράξω δρόμους κι ας μην υπάρχουν μονοπάτια.
Να βαφτίσω θεούς και να ξεβαφτίσω ανθρώπους.
Να προσκυνάω εκεί που μουντζώνω.
Να γελάω εκεί που λυπάμαι και να πατάω
εκείνους που πέσανε για να φαίνομαι ψηλότερη...

Χαμογέλασα για να μη βρίσω.
Έφυγα για να μη σιχτιρίσω.
Σφάλισα τα μάτια για να μην κλάψω.

Από τότε έχω να τους δω...
Και σαν ερημίτης διασχίζω την έρημο
παρατηρώντας τα κοράκια που...

αδημονούνε τη σάρκα μου.