Είπα θα γράψω Ποίηση...
Μου πήραν το χαρτί.
Βρήκα άλλο αλλά μου το πήραν ξανά..
Μαζί και το στυλό μου.
Άρχισα να γράφω σε μάντρες.
Μου πήραν τις μπογιές και έκρυψαν τους τοίχους.
Τους είπα πως τα στιχάκια μου θα τα τραγουδάω και
απαγόρευσαν τη μουσική...
Τότε...Κλείδωσα τη ποίηση στο πιο κρυφό μέρος
μέσα μου με μια βαριά κλειδαριά,
μη μου την πάρουν κι αυτή...
Ώσπου ήρθες εσύ...
Κι άρχισαν να ξεκλειδώνονται χρυσοκέντητα
γράμματα..που τα χελιδόνια
θα τα πλέξουν σε λέξεις και σα στεφάνια
θα στολίσουν τα μαλλιά σου, αόρατα!
Να μη στα πάρει κανείς...
Γιατί...ακόμα...οι άνθρωποι κυνηγάνε τις λέξεις...
Είτε για να κρυφτούν είτε για να ξαναβαφτιστούν πάλι
άνθρωποι...