Κι όμως ακόμα μας κατοικούν λέξεις
που γυρεύουν τη σημασία τους
στη σιγή των ίσκιων και σ’ εκείνο που όσο ζυγώνει
ακόμα τόσο απέχει.
Λέξεις απλές
που η ρίζα τους πάει βαθιά
εκεί που τ’ αόριστο ποτέ δεν απέφερε γεύση.

Λέξεις που από καταβολής λόγου ασκούν εξουσία
αίρουν τη σιωπή
όχι για να κομματιάσουν τη φωνή,
ούτε για να συντάξουνε το χρόνο,
αλλά για να συνθέσουν εκείνη τη μία,
την αέναα νεογέννητη,
που πρόσταξε "Φως!".