Κοχύλια δεν υπάρχουν στο δικό μας πάτωμα,
καρφιά σκουριάζουν στα νερά μας.
Όλο ρίχνουμε αλάτι σε μια πληγή που δεν υπάρχει.
Βουνά ολόκληρα, τι θα το κάνουμε τόσο αλάτι;
Τα χείλη μας έγιναν λύσσα πια, δεν τρώγονται.
Τα βότσαλα που ξαπλώνουμε δεν είναι καθαρά:
ζέχνουν εσύ κι εγώ.

Δε θέλω.
Μόνο εκείνο το αστέρι θέλω, το πατρικό σου.
(Μην πεις τ’ όνομά του, το `χω σε κακό να ονοματίζω).
Του χρόνου, εκεί να πάμε.