Από τα δάση τα ισκιερά και τις βουνοσπαρμένες
τις χώρες, έρχομαι, έρχομαι.
Απ’ τα νησιά που ο ποταμός τα περιζώνει, κι όπου
τα κύματα τα βουερά βουβάθηκαν, `τί ακούσαν
τη γλύκα της φλογέρας μου. – Ο αγέρας δε φυσούσε
στα βούρλα και στις καλαμιές. Σωπαίναν στα θυμάρια
οι μέλισσες κι ο τζίτζικας στις φλαμουριές. Στα μύρτα
πουλιά δεν κελαηδούσανε. Κι οι σαύρες μες στα χόρτα
κι αυτές απόμειναν βουβές, έτσι όπως στέκει πάντα
ο γέρο Τμώλος σιωπηλός, ακούοντας το σκοπό μου,
στη γλύκα της φλογέρας μου.
Γοργοκυλούσε ο Πηνειός τα διάφανα νερά του,
τα Τέμπη ήταν θαμπόφωτα
μέσα στου Πήλιου τη σκιά, το φως σαν ξεψυχούσε
της μέρας, μέσα στον αχό της μαγικής φλογέρας.
Οι Σειληνοί κι οι Αιγίπανες, οι Σάτυροι κι οι Νύμφες
στα δάση και στα κύματα, στων λιβαδιών την όχτη
των νοτισμένων, στις σπηλιές με τις δροσοσταλίδες,
κι όλοι που με συντρόφευαν και που μ’ ακολουθούσαν
απ’ την αγάπη σιωπηλοί μέναν, Απόλλωνα, όπως
στέκεσαι τώρα αμίλητος κι εσύ από ζηλοφτόνια
για τη γλυκιά φλογέρα μου.
Τραγούδησα τον ουρανό, τη γη τη δουλεμένη
και τ’ άστρα που χορεύουνε.
Γέννηση, Αγάπη, Θάνατο, τις Τιτανομαχίες
εγώ τραγούδησα. Ύστερα σκοπό καινούργιο πήρα
κι είπα πως μες στη φαραγγιά του Μαίναλου εκεί πέρα,
ένα καλάμι αγκάλιασα για κόρη παίρνοντάς το!
Έτσι πλανιόμαστε όλοι μας θεοί κι ανθρώποι. Πλάνη
που όταν βλασταίνει στις καρδιές ματώνουν. Κι όλοι τότε
θρηνούσαν, ως θα εκάνατε κι εσείς οι δυο σας τώρα,
το αίμα σας αν δεν πάγωναν τα γερατειά ή η ζήλεια
στο θρήνο της φλογέρας μου.