Πλανιέμαι
σε πόλη
με παιχνίδια
σκληρά
όχι παίξε γέλασε
(δεν παίζουμε δε γελάμε)
ζωή
ρώσικη ρουλέτα
σε ρώσικες κούκλες
κουτιά
μέσα
σε
κουτιά
μέσα
σε
μέσα
οικοδομικά
τετράγωνα
συγκροτήματα
μονάδες
διαμερίσματα
δωμάτια
όπου
σκόρπια
άλλα
κουτιά
τροφή
σε μέταλλο
και πλαστικό
κλεισμένη
και βιταμίνες
του κουτιού
έλλειψη
που σημαίνει
το γλέντι
(σε οθόνες)
μια μνήμη
μακρινή
διασκέδαση
του καναπέ
κονσερβοποιημένη.

Παίρνω
χάπια
για τόνωση
για σεξ
και για εκτόνωση
σε ροζ συσκευασία
δισκία
για καταστολή
και διάφορα σκευάσματα
για Έκσταση
ανάταση
χαλάρωση
και για αναλγησία.
Φτώχεια η κατανάλωση
μιζέρια και ανάλωση
η πείνα μου
η δίψα μου
ακόρεστη
αστείρευτη η στέρηση
ζωή υπό αναίρεση
μηχανισμός σε διάλυση
ζητά επισκευή
σε μια βαβούρα ατέρμονη
και σε αέρα βρωμερό
έδαφος μιαρό
νερό σιχαμερό.
Ενώ
τα πλάσματα γύρω μου
με μάτια στο κενό
τα δόντια τους μου δείχνουν
σάπια
και ξύλινα
κι ατσάλινα.

Θυμάμαι
έναν καιρό και μια φορά,
που με τις αδερφές μου
με τα κορμιά τα ζωηρά,
τα βλέμματα τα καθαρά,
δίπλα στα ιερά νερά,
κελαρυδοκυλούσαμε,
θυμώναμε, αγαπούσαμε
κι ήταν ο κόσμος έρωτας,
αβίαστη η χαρά.

Μετρώ
του χρόνου τα όρια,
ανήμπορη
μπροστά σε τόση εξέλιξη,
το άπειρο το αδιάφορο
θωρώ με απορία.
(Μου φαίνεται αδιανόητη
τ’ ανθρώπου η πορεία).
Αλήθεια, φταίει ο Θεός,
ή μόνο η Ιστορία;