Όταν προσθέτεις το άπειρο στη σελήνη
η νύχτα γίνεται πεδίο φεγγαριών.
Προσθέτοντάς το στο γέλιο
μέσα από το στόμα του παιδιού σου
ξεδιπλώνεται ένας χειλικός κισσός
που σε τυλίγει.
Εάν τώρα τεθεί η αγάπη στο άπειρο
βρίσκεσαι σε ένα σύμπαν μόνο από λευκότητα.
Εάν όμως η πραγματικότητα τεθεί
συνδυάζονται οι κολάσεις ώσπου το αποτέλεσμα γίνεται φρικτό.
Γι’ αυτό πρέπει να απειρίζονται μόνο λέξεις
όπως οι τρεις πιο πάνω
που, επειδή είναι άκακες, δεν υπάρχουν
ώστε δε μοιάζουν στα φρικαλέα πράγματα.