Εσύ που απ’ το ρεύμα σου, στου απόκρημνου ουρανού την ταραχή,

Ελεύθερα τα σύννεφα σκορπάνε, όπως της Γης τα φύλλα τα ξερά,

Καθώς τινάζονται απ’ τα πλεγμένα τα κλαδιά του Ουρανού και του Ωκεανού,

.

Άγγελοι της καταιγίδας και της αστραπής: εκεί απλώνονται

Στην κυανή επιφάνεια της αέρινής σου ορμής,

Σαν τα στιλπνά μαλλιά που ορθώνονται στην κεφαλή

.

Μιας άγριας Μαινάδας, απ’ τη θολή γραμμή

Του ορίζοντα μέχρι και του ύψους το αποκορύφωμα,

Οι βόστρυχοι της καταιγίδας που επέρχεται. Εσύ Θρήνε

.

Του θνήσκοντος έτους, για το οποίο η νύχτα που σιμώνει

Θα είναι ο θόλος ενός απέραντου μνήματος,

Υψωμένου με όλη σου τη συγκεντρωμένη δύναμη

.

Των υδρατμών, που απ’ την ατμόσφαιρά τους την πυκνή

Μαύρη βροχή και φλόγα και χαλάζι θα ξεχυθεί: ω, άκου!