Ο αέρας σφυρίζει αμέριμνα μέσα στα όρθια κουφάρια
σκιές που σαλεύουν αθόρυβα σε μια έρημη πόλη ξεχασμένη
η απουσία του χρόνου έντονα οδυνηρή
από τους αφρούς του κύματος νομίζω κάπου εδώ
πετάχτηκε η πανώρια Αφροδίτη
µα κι ο Αττίλας µε ορμή, να λίγο πιο πέρα, πότισε το χώμα µε αίμα,
αίμα που κάλυψε όλο τον ιδρώτα, τους κόπους, τους αγώνες,
όνειρα αθώων, όνειρα παιδιών.
Στο χάρτη μια πληγή που ακόμα αιμορραγεί
- θεέ µου πόσο ακόμα-
υποφέρεις χρόνια τώρα, χρόνια που γίνονται αιώνες,
αιώνες σκοτεινοί.

Σκόρπιες εικόνες πετάνε στο μυαλό,
αιχμάλωτοι να εκτελούνται εν ψυχρώ
- αγνοούμενους τους βαφτίζουν έτσι απλά για να ξεμπερδεύουν
µε θέµατα ενοχλητικά – στάβλοι μέσα σε εκκλησιές
και τυλιγμένη εσύ σε δυο σάβανα να θυμάσαι τα πάντα και να κλαις.

∆εν είσαι μόνη, ίσως και να το ξέρεις θαρρώ
κουράγιο κάνε µόνο και να θυμάσαι
πως ποτέ µα ποτέ δεν ξεχνώ.