Ω άγριε Δυτικέ Άνεμε, πνοή εσύ της ύπαρξης του Φθινοπώρου,

Εσύ, που απ’ την αόρατή σου παρουσία τα πεθαμένα φύλλα

Παρασύρονται, όπως φαντάσματα που ένας μάγος τα σκορπίζει,

.

Κίτρινα και μαύρα και χλωμά και κόκκινα πυρετικά,

Μέγα πλήθος χτυπημένο από λοιμό: Ω Εσύ,

Που ηνιοχεύεις στο σκοτεινό τους χειμωνιάτικο κρεβάτι

.

Τους φτερωτούς σπόρους, όπου κείνται κρυμμένοι και ψυχροί,

Ένα κουφάρι ο καθένας μες στον τάφο του, ώσπου

Της Άνοιξης η αδελφή σου γαλανή να φυσήξει

.

Τη σάλπιγγά της πάνω απ’ τη γη που ονειρεύεται και να γεμίσει

(Τα γλυκά ανθάκια οδηγώντας σαν κοπάδια στον αέρα για να ταϊστούν)

Με ζωντανά χρώματα και αρώματα τους λόφους και τις πεδιάδες:

.

Άγριο Πνεύμα, που ολούθε περιφέρεσαι·

Καταστροφέα και Σωτήρα· άκου! Ω, άκου!