Μ’ αρέσει ότι δεν έχετε κρυφαρρώστια για μένα.
Μ’ αρέσει ότι δεν έχω κρυφαρρώστια για σας.
Ότι ποτέ η γη, και είναι δεδομένο,
Δε θα διαφεύγει κάτω απ’ τα πόδια μας.
Μ’ αρέσει που μπορώ να παριστάνω τη γελοία,
Την ανυπάκουη, και να σκορπίζω την επιείκεια.
Να μην τα χάσω απ’ τη σύγχυση, η οποία
Έρχεται από το ελαφρό άγγιγμα με τα μανίκια.

Μ’ αρέσει μερικές φορές, όταν μπροστά μου
Ατάραχος σφιχταγκαλιάζεστε, με κάποια άλλη
Και δεν προβλέπεται ότι νεκρή θα πέσω χάμου
Αφού φιλώ όχι εσάς, μα κάποιον άλλο.
Ότι το όνομά μου δε θα προκαλεί σε σας οργή
Ούτε θ’ ακούτε το μέσα στα υμνολόγια,
Ότι ποτέ στης εκκλησίας τη σιγή,
Δεν πρόκειται για μας να ψάλλουν “αλληλούια”.

Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς:
Για τη γαλήνη μου που απ’ το πάθος απειλείται,
Για τις αξέχαστες βραδιές της μοναξιάς,
Και τη φροντίδα σας να μη με ενοχλείτε.
Για τις συνομιλίες μας που δε θ’ αφήσουν μεγαλεία περασμένα,
Για τη λιακάδα, όχι πάν’ απ’ τα κεφάλια μας.
Γιατί δεν είσαστε κρυφάρρωστος — αλίμονο! — για μένα,
Γιατί δεν είμ’ εγώ κρυφάρρωστη — αλίμονο! — για σας.