Έλα κοντά μου να σταθείς,
σ’ ένα ταξίδι
κόπασε ήδη
το φοβερό τραγούδι της βροχής.

Να σου ιστορώ καθώς φυσούνε οι άνεμοι
κείνο το όνειρο
και με ανθόνερο,
η πλώρη να σε λούζει καθώς τρέμει.

Να μοιάζουνε μεταξωτός μανδύας
του κόσμου οι θάλασσες.
Κι αυτά που χάλασες,
στο πέρασμα να σβήνουν της πορείας.

Να γράφουμε τις μέρες στο κατάρτι
για να θυμόσαστε.
Να φανταζόσαστε,
πως θα `ναι όταν γυρίσουμε τον Μάρτη.

Κι όταν το κύμα μας ξεβγάλει σε μιαν άκρη
ν’ αγκαλιαστούμε.
Και να σκεφτούμε,
πως τότε ξέρουμε τι πάει να πει αγάπη.