Της πλατείας τα φώτα θολά κι οι βιτρίνες αδιάφορες,
σαν κινούμενη άμμος μοιάζει η ζωή ξαφνικά,
καθρεφτίζεται μια ζωγραφιά ενός κόσμου που γκρέμισε,
στα κλαμμένα σου μάτια που κρύβεις με σκούρα γυαλιά.

Μην κλαις για αγάπες που περνάνε
σαν μαραμέναα γιασεμιά
εκείνες ξέρουν να σκορπάνε
κι εσύ να ζεις αληθινά. ( χ2 )

Μένεις μόνος εκεί, στα σκαλιά κι η καρδιά σου μοιράζεται
κι η ζωή σου, το σήριαλ βλέπει σε άλμπουμ παλιά
κι η αγάπη ποτέ δεν γερνάει, ποτέ δεν κουράζεται,
σαν γαλάζια σκιά, θα γυρίζει τις νύχτες αργά.

Μην κλαις για αγάπες που περνάνε
σαν μαραμέναα γιασεμιά
εκείνες ξέρουν να σκορπάνε
κι εσύ να ζεις αληθινά. ( χ4 )