Σε σκεφτόμουν συχνά,
ακούγοντας τα πουλιά που κελαηδούσαν χαιρετώντας την άνοιξη

Σε σκεφτόμουν συχνά,
καθώς το ηλιοβασίλεμα έβαφε το ποτάμι που αργοκυλούσε κατακόκκινο

Σε σκεφτόμουν συχνά,
όταν η μεθυστική μυρωδιά των λουλουδιών μου έκοβε την ανάσα

Σε σκεφτόμουν συχνά,
περπατώντας στο δάσος με τα αγέρωχα ψηλά δέντρα

όμως άκου τα πουλιά (τα πουλιά που σκοτώθηκαν)
μα κοίτα το ποτάμι ( το ποτάμι που στέρεψε)
μύρισε τα λουλούδια (τα λουλούδια που μαράθηκαν)
πού είναι τα δέντρα (τα δέντρα που κάηκαν)

κι έτσι, τώρα πια δε σε σκέφτομαι...