Αυλάκωνε την νιότη μας ο πόνος με ρυτίδες
με λάθη η νύχτα έριζε της μέρας τη φθορά.
Ταξίδι με ανάποδες και κάτω τις ασπίδες
τα φώτα σπίρτα καίγονταν σαν κόβαν τα σχοινιά.

Σκουριά είχες στο χάρτη σου για εξάντα το ψαλίδι
μποτζάριζες σε τέμπερες ξεβάφοντας μπογιά.
Ενώθηκαν στο στήθος σου ο γλάρος με το φίδι
τα μάτια καθώς σφάλιζες ασθμαίνοντας στεριά.

Αφήνοντας στο δέρμα σου καπνούς να ελλοχεύουν
επέπλευσες σ’ απάτητους πλανήτες αποχής.
Με ξόρκια λύπης κύματος σε βράχους που χορεύουν
με σμίλεψες ροζ χάος σου σαν δάκρυ προτομής.

Νερό του δρόμου φώλιαζες στις φλέβες μπολιασμένο
με λάσπη απαστράπτουσα στων άστρων τη σκιά.
Δυο ψύχρες ανατέλλουσες σε δύσης πεπρωμένο
παρέλυαν με σύννεφα τον ήλιο στ ανοικτά.