Σου ύφαιναν οι ορίζοντες στην πρώρα μια κατάρα
με γλάρου οίκτο έγδερνε το τζάμι η βροχή.
Σαν χθες δε θα ταν άραγε που σήκωνες αντάρα
σε πόνου αχαλίνωτο κ’ αβάστακτο κορμί.

Ξεπέζευαν τα δάκρυα καθώς μονολογούσες
μια νύχτα που στην άγκυρα φουντάριζες σιωπή.
Στην ρότα που πια έσερνες δεν πέθαινες δεν ζούσες
σβηστό καραβοφάναρος ανέμων κουπαστή

Με στίγματα ανορθόγραφα και λέξεις κουρασμένες
την μάνα στο ανάθεμα σκορπούσες με ποτό.
Η ζάλη ελοχεύσιμης εικόνες μπερδεμένες
σου έγνεφε γυρνώντας σου το βλέμμα στο κενό.

Το μέτωπο ρυτίδωνε στα χείλη ισάλου η πλήξη
γυμνού φορούσε η ανάσα σου κολόνια πυρετού.
Απέριπτες περήφανα αυτά που χες βαπτίσει
καθώς στη βάρδια αμίλητη σε κοίταζε η μαϊμού.

Λεπτό στιγμής παρέμεινες σ’ υπόγεια ξηρασίας
μιας νύχτας η ανάνηψη σε σκεύη ουρανού.
Τα κύματα σου χάραξαν πειστήρια σκευωρίας
για χίλια χρόνια ένοχος, φονιάς υγρός του νου.

Ο φάρος λύπες έπαιζε μα η πίπα σκονισμένη
οι γάτες στο κατάστρωμα φώλιαζαν τον καπνό.
Αλήτη μου οι φόβοι σου μικροί μα γερασμένοι
μιας φάκας το υπόλειμμα με θύτη τον εχθρό.