Φτηνά επούλησες την όμορφη ψυχή σου
τα θέλω εζήτησες του κόσμου τούτου
ως φάσμα τριγυρνά η ύπαρξη σου
να ζητιανεύει τις στιγμές χαμένου πλούτου.

Αγάπες, όνειρα τα έθαψες κοντά σου
να κοιμηθούν παντοτινά πριν από σένα
αιώνια ξέρεις πως θα στέκουν μακριά σου
δεν σου ανήκει τίποτε άλλο από το ψέμα.

Στοιβάχτηκες και σύ σε μια φωτογραφία
με ψεύτικα χαμόγελα γεμάτη
πλυμμηρισμένη από δήθεν ευτυχία
μέσα στου κόσμου του μικρού, την τόση απάτη.

Θα `ρθώ με πόνο εκεί που ετάφη η ζωή σου
λίγα λουλούδια για να αφήσω νοερά
πάνω στο φέρετρο της προδομένης ύπαρξής σου
που γυαλισμένο με κοιτά θανατερά.