Τίποτα δεν ταιριάζει
όταν τοίχοι χλωμοί
και προσκέφαλοι θόρυβοι
συνοδεύουν
τη μεγάλη μας στέρηση.
Τίποτα δε μας νοιάζει
όταν ρωτιόμαστε
αν κάτι αλλάζει,
όταν τις λέξεις τεντώνομε,
για να χωρέσουν
στις τυφλές μας συνήθειες.
Οι γκρίζες χορδές του επόμενου ορίζοντα
της πόλης οι κάθετοι δρόμοι
θα ορίσουν ξανά τα φιλιά μας;
Λες;