Οι στάχτες στο πάτωμα έπαιρναν μορφές μικρών
παιδιών. Ήθελαν να μάθουν την αλήθεια που κλέφτηκε
μια νύχτα με μια ενήλικη φωτιά στο πλοίο για τον απώτατο
παράδεισο. Αφηγούνταν ιστορίες με μητρικούς δράκους
και ανθρωπόμορφες καρδιές. Με το μαλακό τους χέρι
κάπνιζαν κρυφά και ματαιόδοξα και οι πιο βαθιές γαλάζιες
φλέβες στόλιζαν τα γκρίζα ολοστρόγγυλα δαχτυλίδια
με σάρκα και κανάλια από αίμα. Πίεζαν το μυαλό
τους κι εκείνο έσπαγε σε χίλια δυο κομμάτια νευρικών
συνθέσεων. Και σκόρπια τα μέλη τους μύριζαν καπνό.