Την ώρα που φίδια οχιές
μαχαιρώνουν στη νύχτα τη σιωπή
κι η κραυγή λυγμός του παραπονεμένου
χαστουκίζει τον ήλιο
χαρίζω μάτια σε τυφλούς
μ’ αηδόνια γέμισα τα δέντρα

Την ώρα που εσύ επενδύεις στ’ άδεια κεφάλια
φιλμάκια του ίντερνετ
άδειες κουμπότρυπες κυκλοφορούν
κρεμασμένες πάνω
σ’ ανθρώπινους σκελετούς
Κι όπως πάντα μόνος ανασκιρτώ
ανάμεσα στα πτώματα
δίνοντας στίγμα στους δειλούς
να με ξαναδολοφονήσουν
κλέβοντας όνειρα απ’ τους νεκρούς
για την άλλη ξάστερη μέρα

Έρχεσαι δήθεν αδιάφορα
μετράς τύψεις
στα ματωμένα στήθια των αγοριών
που ανέγγιχτα
απ’ τις αγκαλιές των κοριτσιών
επίμονα ζητούν μια νέα χρυσαυγή
να τους ξαναβυζάξει

Στέκω μπρος στη βουή τ’ ακρογιαλιού
που το χτυπάει το κύμα
μες τη γροθιά σφιχτά κρατώ
δέκα σπυριά μαλαματένιο όνειρο
δέκα σπυριά ελπίδα
Δεν τα χωράει ο ουρανός
δεν τα χωράει η γης μου

Κι όμως κι αυτά πως γλιστρούν
μέσα απ’ τα δάχτυλά μου
στο κύμα τ’ αδυσώπητο
και χάνονται
ενώ με παίρνει το κλάμα
ποταμός το κλάμα.

Ό,τι θωρούμε ή φαινόμαστε
ένα όνειρο μέσα σε κάποιο όνειρο;

Πέρα στον ορίζοντα
ένα παράθυρο ορφανό
ταξιδεύει τώρα τους ξεριζωμένους
έχοντας στις αποσκευές
ότι έχω περισώσει
ένα σπυρί μαλαματένιο όνειρο
ένα σπυρί ελπίδα

πριν να προλάβει τ’ άστρο

Σώπασαν πια
κι’ οι τελευταίοι χτύποι της χθεσινής μπόρας,
Μια μυρωδιά χωματίλας
μένει ακόμα στα μαλλιά των παιδιών.
Κι’ έτσι που νύχτωσε, δίπλα στην πόρτα της κερασιάς,
πριν να προλάβει τ’ άστρο,
το ταξίδι μοιράστηκε στα δέντρα, στο νερό,
Πριν να προλάβει τ’ άστρο,
ο δρόμος δίπλωσε δύο λύπες από σύννεφο
κι’ όταν τα βήματα νύσταξαν στη σιωπή,
κανείς δε βρέθηκε να πει το χρώμα των ματιών σου.
Κι’ όμως η γης έμεινε πράσινη καθαρή.

Χτες που πέθανες φίλε μου,
'νειρευόμουνα θερισμένα στάχυα.
Χτες που πέθανες,
καβαλάρηδες ξεχύθηκαν να στολίσουν τη νύφη.
Κι’ αν κανείς μπερδεύονταν στο χρώμα των ματιών σου,
η γης έμενε πράσινη, καθαρή.
Η μάνα σου τώρα αφουγκράζεται την `ξώπορτα
κι’ ο πατέρας βάλθηκε αδιάφορα
να καρφώνει το ξηλωμένο πάτωμα,
- κάποτε θα μας ξαναμιλήσουν για σένα -
κι’ όπως η εικόνα σου δε θα σου μοιάζει πια,
η γης θα μένει πράσινη, καθαρή...

Ο αγριεμένος άνεμος απόψε μύριζε ρετσίνι
κι’ έτσι που νύχτωσε, δίπλα στην πόρτα της κερασιάς,
πριν να προλάβει τ’ άστρο,
τον πεθαμένο ντύσανε με φως από φεγγάρι.