(Στον άγνωστο στρατιώτη)

Πέρασαν κιόλας τόσα χρόνια
απ'του θανάτου σου τη μαύρη την γιορτή
σαν να σε τύλιξε μέσα στα χιόνια
αιώνια δόξα μα κι απέραντη σιωπή.

Τη μάνα φίλησες στα χέρια
κι'είπες θα γύριζες ξανά
μόνο δυο μαύρα περιστέρια
γύρισαν πίσω και είν’ όλα σκοτεινά.

Ποιος να το ξέρει που κοιμάσαι
αν θα κρυώνεις τώρα πια
τον θάνατο σου αν θυμάσαι
και το πως πέθανες φρικτά.

Άγνωστος μένεις μες το μνήμα
μακριά απ’ την θάλασσα των ζωντανών
μικρή η ζωή σαν ένα κύμα
που τρεμοπαίζει μεταξύ των αστεριών.