Εσύ! του χώρου το άπειρο,
Ζωή που έβαλες στο υλικό χυδαίο,
Αυτός που γέννησε το φως, Είσαι το ζωπυρο,
Το πνεύμα πανταχού παρόν και ενιαίο!
Αυτός που δεν έχει τόπο και αιτιότητα,
Αυτός που κανείς δεν έχει συλλάβει ουσιωδώς,
Αυτός που με την ύπαρξή Του το παν γεμίζει,
Αυτός που αγκαλιάζει, διατηρεί, βασίζει,
Εκείνος τον οποίον ονομάζουμε Θεός.

Γνωρίζεις το βάθος του ωκεανού,
Τον κάθε αμμόκοκκο, κάθε αστέρι,
Αγνοείς την ιδέα του απίθανου και πιθανού,
Παραβλέπεις τις έννοιες: νέοι και γέροι!
Είναι αδύνατον το πνεύμα φωτισμένο,
Από το φως Σου γεννημένο,
Την ύπαρξη Σου να εξηγεί,
Μόλις η σκέψη προσπαθεί Εσένα να ακολουθεί,
Αμέσως μες στο μεγαλείο Σου θα χαθεί,
Σαν μέσα στον αιώνα η τούτη η στιγμή.

Έπλασες ωκεανούς απ’ τις σταγόνες,
Την τάξη στο χάος απογείωσες,
Και τους αμέτρητους αιώνες
Μέσα στον εαυτό Σου θεμελίωσες!
Τον εαυτό Σου απ’ το Τίποτα εγέννησες
Με την Σιωπή τον εαυτό Σου ύμνησες,
Είσαι το Φως από πού ρέει η Σιγή,
Εσύ το σύμπαν δημιούργησες χωρίς μιλιά,
Είσαι ο Πλάστης που μας έδωσε τη Γη-φωλιά,
Ήσουν, Είσαι και θα Είσαι νυν και αεί!

Μια αλυσίδα τελειοτήτων μέσα Σου χωράς,
Τις μεγαλώνεις και πολλαπλασιάζεις,
Το τέλος με την αρχή κολλάς
Και με το θάνατο ζωή μπολιάζεις.
Σαν σπίθες σκορπίζεις υφηλίους,
Ουράνια σόματα και ήλιους,
Όπως στη χειμωνιάτικη και αίθρια ημέρα,
Της πάχνης οι κόκκοι λαμπιρίζουν,
Τρεμοφέγγουν και στριφογυρίζουν,
Έτσι και τα άστρα, την εσπέρα.