Βράδιαζε
και τα κτίρια βαφόντουσαν κόκκινα
και ο ήλιος έβγαλε μουστάκι βλοσυρό
και τα φύλλα σαν του όχλου την βουή
και τα γυναικεία μάτια να ξερνάνε μίσος
και τα πουλιά ν’ απαριθμούν ψυχρά κατηγορίες
"Δεν έγραψες τίποτα για εμάς
και τόσες ημέρες λαμπρές σβήνουν για πάντα,
σαμποτάρεις την αιωνιότητα
και προδίδεις την εφήμερη φύση μας".
Ομόφωνη η καταδίκη κι εγώ
έγκλειστος σε γκούλαγκ της μητρόπολης
έξω προβολείς ηλιακοί σκανάρουν
λόγχες κεραιών αστράφτουν
ασπρόρουχα περιπολούν
το βράδυ άγρυπνος από φώτα
κίτρινα ανακριτικά.
Ένα λευκό χαρτί μου πέταξαν
ξέρασε τα όλα είπαν
εγώ μετέωρος στέκω μπροστά του
άραγε την ελευθερία θα μου χαρίσει
ή τον θάνατο;