Σιωπηλοί Καθρέφτες.
Δεν απολογούνται ποτέ
γιατί μια αλυσίδα Αιώνων
ακολουθώντας των κόσμων
το κατρακύλημα,
κοιμούνται αποσταμένοι
στα κρυστάλλινα σπλάχνα τους.

Καθρέφτες, αντί για βλέμμα βγάζουν εκτός,
ψυχρή αντανάκλαση
κι όμως κατανοούν όσα αγνοώ,
μένουν ορθοί σαν γονατίζω,
καταγράφουν όσους με είδαν
αδύναμη να πέφτω
και προσπέρασαν αδιάφοροι.

Γεγονότα που συνταράζουν.
Απελπισίες από ανεκπλήρωτα όνειρα,
τα ζουν, όσο θα ζω.
Ζουν την ένταση από τα νιάτα
με τρελά γλέντια
και πικρά δάκρυα.
Ζουν με τα γηρατειά, καθρεφτίζοντας
μια ύστερα από την άλλη
τις βαθιά χαραγμένες ρυτίδες,
στην ψυχή και στο πρόσωπο.
Ασπρίζουν αισθαντικά
το γεροντικό γκριζάρισμα του κεφαλιού
που άσκυφτο πέρασε θεομηνίες.

Ασάλευτοι καθρέφτες περίτεχνοι,
πάνω στους βουβούς τοίχους,
ύστερ’ από τη φυγή μου,
για πολύ καιρό στη γυάλινη ψυχή σας
θ’ ανασαίνουν ειρμοί από τη σκέψη μου
κι ένας απόηχος από τα γέλια,
όταν κάποιο πρωί Σεπτέμβρη
κίνησα για τη Σπορά της Γνώσης
με το σακούλι αδειανό από σπόρους.

Καθρέφτες, σας ζητώ...
τώρα ενώπιον Σοδειάς
με σταχωμένες τις ρυτίδες,
τώρα, που δειλά τη Θύρα μου
ανοίγω στους Κιθαρωδούς της Χειμωνιάς,
φέρτε μου πίσω, μόνο για λίγο,
το πρόσωπο που φορούσα τότε,
όταν Αυλητρίδες της Άνοιξης,
με γέλια καλωσόριζα.