Μη πεις σιγή, ακύμαντη ανυπαρξία
του μοναστηριού τ’ ονειροπόλημα
Μη πεις απραξία, ότι πανάγιο
ευλόγησε ρυθμό στο Λόγο
ότι αγιογράφησε βυζαντινά το πνεύμα
ότι αντιπάλεψε την σιωπή.
Το μοναστήρι του Σωτήρος, ζει.
Μούσκουλα γερά οι πέτρες, άντεξαν.
Τι αντίφαση κυλά, στις αορτές της η Ιστορία.
Ζει, προσδοκά, προσεύχεται
Γαλαξειδιώτικα κονάκια, πλέκει κομποσκοίνι.
Σα δε δακρύζει η πηγή, μην πιεις,
μάζεψε αγιασμό απ’ των Αγίων τα μάτια
αγναντεύουν των Αγαρηνών τα πλιάτσικα
περιμένουν "Φως ιλαρών"
ν’ ανάψουν Κομνηνοί.
Κέλευσον να ηχήσει το σήμαντρο,
κι οι Βουλγαροκτόνοι μπρατσέρες ν’ αρματώσουν
"Παντάνασσες", "Ρήγισσες", σμιχτοφρυδούσες,
βαρυφόρτωτες, μέρες καλές.
Αν προσευχές απόστασαν στ’ αγνάντεμα,
αποσταμό δεν ξέρει η Ελλάδα.