Όταν χάνεσαι στο δάσος θεληματικά
(φυγάς απ’ τα κοινά της κάθε μέρας)
γυρεύοντας το σπάνιο μανιτάρι του παραμυθιού
γίνεσαι ίσκιος διάφανος που όλο κυλά
και συνυπάρχεις με τις δροσοσταλίδες...
Πυκνοί κισσοί το μέτωπό σου στεφανώνουν
και δέντρα γιγαντόσωμα - ουράνιες σκάλες - σε καλούν
τόσο μικρός λοιπόν; Τόσο μικρός;
αναρωτιέσαι.
Αίφνης, μια ηλιαχτίδα,
περνά τα φύλλα και πέφτει εκεί μπροστά σου!
Και να το θαύμα!
Ιδού το όνειρο το επιθυμητό!
Σαν προσφορά στα μάτια σου, σ’ απόσταση ανάσας
φυτρώνει ποικιλόχρωμο το σπάνιο μανιτάρι!
Να που δεν είσαι μόνος, μα πρέπει να θυμάσαι
πως αν το αγγίξεις θα σβηστεί στον κόσμο του και πάλι!
Βιάστηκες όμως...
Το ελησμόνησες απ’ την πολλή χαρά σου
κι αμέσως γίνηκε καπνός στους μυρωμένους ίσκιους
Στο άγγιγμά σου χάθηκε το σπάνιο εκείνο πλάσμα
και τώρα εσύ ξοπίσω του γυρεύεις το χαμό σου...
ή πως ακουμπάς την καρδιά σου
πάνω στη χαρά ενός παιδιού
που παίζει με τα χελιδόνια στο βάθος της αυγής,
κι ύστερα, καθώς τελειώνει τ’ όνειρο,
φεύγεις για τα ξένα,
μήπως και βρεις στο δρόμο σου
τα χρόνια που έχεις χάσει.
Κλείνω την πόρτα.
Κι εγώ θυμάμαι, όπως και σεις,
των στεναγμών τα πεύκα.