Άσ’ το αγόρι μου, άσ’ το.
Άμα ο έρωτας δεν είν’ έφηβος δεν τον θέλω.
Τι να τον κάνεις τον ενήλικα έρωτα; Είναι αντιφατικός.
Όχι! Ο έρωτας, μάτια μου, πρέπει να είναι παιδί.
Να γελά, να χαριτολογεί να παίζει να διασκεδάζει.
Να κάνει πλάκα, να είν’ ανάλαφρος.
Να διώχνει τις έγνοιες και τα βάσανα, τη σοβαροφάνεια.
Τέτοιον έρωτα θέλω, του έφηβου.
Που είν’ ορμητικός και ασυγκράτητος.
Που στο πέρασμα του σαρώνει τα πάντα.
Που έχει τη θύελλα για συντροφιά
Και η λιακάδα κι η βροχή είναι γι’ αυτόν το ίδιο.
Πάθος για τη ζωή.
αυτός ο έρωτας μ’ αρέσει.

Όχι ο γέρικος, ο μουχλιασμένος και βρόμικος.
Που ψάχνει αφορμή για παρεξήγηση
Που διαστρεβλώνει ότι πω.
Που ζητά αποδείξεις σε βρόμικα σοκάκια ψευτοηδονής.
Ο έρωτας ορμά, πέφτει στις φλόγες
Στα παγωμένα νερά
Παραδέρνει στη θάλασσα... δεν λογαριάζει.
Δεν έχει λογική, ούτε "είπες και είπα"...

Ο έρωτας είναι κάθαρση.
Δε συγκρατιέται, δε χαλιναγωγείται.
Δεν έχει τροχοπέδες, δεν προσποιείται.
Δεν μπορεί να φορέσει τη μάσκα του καθωσπρεπισμού.

Δεν υπάρχει ενήλικας έρωτας,
Τρέχει να ρουφήξει το νέκταρ απ’ το λουλούδι
Και διαρκώς γελά!
Δε σε πληγώνει!
Ένα παιδί δεν μπορεί να πληγώσει.
Ούτε σε προσβάλλει με λόγια βαριά.
Αυτόν τον έρωτα δεν τον θέλω. Γιατί δεν Είναι.