Aυτός
ναυαγός στην νησίδα της λεωφόρου
κρατιόταν σφιχτά απ’ το τεράστιο σιδερένιο κουτί του ΟΤΕ
τριγύρω του γκρίζες θάλασσες γεμάτες γυαλιστερές λαμαρίνες και φώτα εκτυφλωτικά
τα σιδερένια τέρατα τον κύκλωναν συνεχώς, όλο και περισσότερο, άκουγε τις τρομαχτικές στριγκλιές τους, αυτός κρατιόταν όλο και πιο σφιχτά, όλο και πιο σφιχτά
ο άλλος
στην κεντρική πλατεία
είχε ξαπλώσει σε ένα χαρτόνι στην άκρη του πεζοδρομίου
οι μηχανές των αυτοκινήτων ακουγόντουσαν σαν κύματα που ακουμπούσαν απαλά την ακτή, τα κορναρίσματα κοάσματα βατράχων απ’ το ποτάμι, οι σειρήνες ουρλιαχτά λύκων το ξημέρωμα βαθιά μέσα στα δάση
εσύ σταθερός
στην αδιαφορία σου
με τα ακουστικά να καλύπτουν τις κραυγές
και oi εικόνες να περνάνε σαν σε viewmaster
πιστός στο πνεύμα της εποχής.