Χάραξες
ήλιος μικρός στο σεντόνι της νύχτας.
Κανείς δε θα μάθει
πως η στάχτη στα χέρια σου
ήταν το φονικό της θλίψης μου.
Η κουρτίνα θα ανεμίζει καταμεσήμερα
και τα μάτια μου θα φωλιάζουν στα δικά σου.
Όλοι οι άλλοι θα επαναλαμβάνουν συνήθειες
τα φύλλα θα χρυσίζουν επειδή θα τα βλέπουμε μαζί
κι εσύ
θα απλώνεις μέσα μου
φως κι ηλιοβασιλέματα.
Τώρα το ξέρω
δεν ήταν για τούτο τον κόσμο
τόση αγάπη.