Στέκομαι βουβός
κάτω απ’ τα μαύρα σύννεφα
πάνω απ’ το μνήμα.

Γερμένος
στη ζεστή ανάσα σου νεκρέ βασιλιά
στον σιδερένιο σταυρό
και μεθυσμένος απ’ το κλάμα σου
το γλυκόπικρο
και απόκοσμα ουρλιαχτά σου,
ψιθυρίζω ένα ανοιξιάτικο ποίημα.

Αγνό
σαν το λευκό κρίνο
γλείφοντας τις δαγκωματιές
του χρυσοχόου θανάτου
βουβός
κάτω απ’ τα μαύρα σύννεφα
πάνω απ’ το άγιο μνήμα.

Κίβδηλος μάρτυρας
της μητέρας σιωπής
σκεύος της σελήνης.