Τον επιστρέφει ο χρόνος μόνο, σε μια Ζακύνθια ακτή,
μ'όσους δε σκόνταψαν σκυφτοί,
απιθωμένοι στην ελπίδα
μ'όσους, που `μείναν εραστές κι ανταμωμένοι,
σαν στυλοβάτες του παραμυθιού...
Λυγεροί αέρες στα μαλλιά του...αγιάσματα,
ματιά από θάλασσα και βράχο περήφανο,
χελιδονίσματα στον ήλιο...μοιράσματα,
οι πάλλουσες χορδές της ψυχής του.
Φωλιές του νόστου οι χούφτες του ολόπλεχτες φύκια,
που με φιλόξενα μειδιάματα κρατά,
κρύβοντάς τα στις τσέπες χρυσομάλαμα...
με μυστικά φιλιά.
Κι εκείνη η πένα του – καρφίδα στο μεδούλι
των Γραικών- φωνεί και προφητεύει
που οι μάχες κερδίζονται με χέρια αδελφωμένα.
Που η φλεγόμενη Καρμήλεια κορυφή των ποιητών
λευτερώνει τη λάμψη της στο θάμα τ’ ανυπόμονο.
Που θύρες αποκρυφιστών χαραγές γέμουν
-μάχαιρας ηρώων –να εισοδεύουν
πύρινες γλώσσες του πεντηκοσταρίου.

Που αλίμονο! Ντροπή και θλίψη χρόνια τώρα,
σαν από τούτον τον μακρύ γιαλό κλωτσώντας,
χασκογελούσε μεθυσμένη η άγνοια,
μ'ένα τενεκεδένιο κουτί μπύρας στο χέρι,
τα σκόρπια τός α καταγης...
Νεοκαισάρεια αιμοσταγή, στου Σολωμού τα χείλη τα σεπτά,
που τα διαβάζει των καιρών η γνώση κι η μετάνοια...
Ώρα ήλθε, ν'αποθέσεις τον των δακρύων στέφανο.
Τα καριοφίλια της τιμής!