Κοίτα στο τζάμι που θολώνει
τις πρόωρα εμφανισμένες ρυτίδες
τα ζαρωμένα δάχτυλα
τα μαλλιά που άσπρισαν...
... σε μια νύχτα.
Παραπάτησε σε ένα δρόμο
στολισμένο βουκαμβίλιες
κι όσο προχωρούσε
οι εποχές εναλλάσσονταν.
Είδε τον ήλιο.
Τη συντροφιά όσων ένοιωσε
και ξέχασε όσα ήθελε να νιώσει.
Γλίστρησε στις λάσπες
και μετά τη λυτρωτική βροχή..
Χαμογέλασε..
Ανέπαφη τελικά...
Κοίτα πάλι...
Αλώβητη.
Η νεράιδα του παραμυθιού.
Έσβησε τα σημάδια...
Κι έσπασε τον καθρέφτη...
Κομμάτια.