Μπροστά στο θηριοτροφείο του,
Με τους βαρόνους και με τον διάδοχό του,
Ο βασιλιάς Φραγκίσκος καθόταν
Κι απ’ το ψηλό μπαλκόνι αγναντευόταν
Την αρένα, τη μάχη περιμένοντας.
Πίσ’ απ’ τον βασιλιά μένοντας,
Φαινόταν μια σειρά εμφανής
Λαμπρών κυρίων της αυλής.

Ο βασιλιάς με χέρι έκανε σημείο,
Με χτύπο άνοιξε η σιδερένια πόρτα
Και εμφανίστηκε τεράστιο κεφάλι πρώτα,
Μετά το τρομερό θηρίο,
Το τραχύμαλλο λιοντάρι
Βγήκε αγριωπό,
Και κοίταξε με βλέμμα σκυθρωπό,
Και για το γύρο του πήρε χαμπάρι.
Με ύφος αγέρωχο το μέτωπό του σούφρωσε,
Τη χαίτη του πυκνή κούνησε,
Τεντώθηκε, χασμουρήθηκε και ξάπλωσε.
Ο βασιλιάς ξανά σημάδι έδωσε,
Της καγκελόπορτας το κλείστρο άνοιξε
Και μια τίγρη πισ’ από τα σίδερα όρμισε,
Αλλά βλέπει το λιοντάρι και ουρλιάζει δειλά,
Με την ουρά της χτυπάει τα πλευρά,
Σιγοβαδίζει και λοξοκοιτάζει
Με τη γλώσσα τη μουσούδα γλείφει
Και δείχνει τα δόντια – ξίφη,
Μουγκρίζει και δίπλα στον λέοντα πλαγιάζει.
Τρίτη φορά το χέρι του κούνησε ο βασιλιάς,
Δυο πάνθηρες μεμιάς
Με ένα πήδημα παν’ απ’ την τίγρη βρέθηκαν,
Εκείνη με το πόδι της βαρύ χτύπησε, τους διώχνοντας,
Ενώ ο λέοντας σηκώθηκε βρυχώντας…
Οι πάνθηρες φοβήθηκαν,
Παραμέρισαν, τα δόντια δείχνοντας
Και ξαπλώθηκαν μουγγρίζοντας.