"H γεωργικότης της συφιλίδος και της βλενορροίας επιβλεπόμενη από μίαν μητέραν,
υπό μορφήν μικρού κανίστρου βαμμένου με μπρούτζινα,
με άνθη πάνινα σκονισμένα, ροζ, μώβ, κίτρινα, πράσινα πολύ ανοιχτά,
ξαπλώνεται με βάρος, ανορθώνεται θυμωμένη,
δίνει μια κλοτσιά σε κάθε Πιετά, ιδίως του Μιχαήλ Αγγέλου την Πιετά.
Οι πορδές τους πάνε στον ουρανό,
ο ουρανός πέφτει αλληλοδιαδόχως,
οι άνθρωποι ανακαλύπτουν πως είναι ζωγραφιστός -
κάποιος αναγγέλλει πως θα πέσει ο καθ’ εαυτό ουρανός,
πέφτει κι αυτός,
και ο κόσμος ανακαλύπτει ότι ο καθ’ εαυτό ουρανός είναι μια καπότα, προφυλακτικό.
Μέσα στις πληγές των αφροδίσιων φυτεύουν βασιλικό.
Ο βασιλικός βγάζει χρυσά μήλα,
κελαηδούν στα κλαδιά του πουλιά αληθινά,
ο αέρας μυρίζει κανέλα και μάλαμα,
ο ουρανός είναι ροζ και θαλασσίς.
Ο ουρανός πλησιάζει και μυρίζει μπριγιαντίνη,
η Ηθική βρωμα κατρουλιό.
Η Τέχνη, σκατό."