Σ΄ένα τρένο καθισμένη κι από το πρωί θλιμμένη
στ’ άγνωστο η ζωή μας απ'την ανοχή μας
τόσα λόγια που δεν βρήκαν χείλη να τα πουν γινήκαν
ξενιτιάς βαπόρια και ξυπνάμε χώρια

Γιατί γυρνάς και τρέχεις
να μην κοιτάς να βλέπεις
δεν έχει νόημα η ζωή όταν προβλέπεις
και βγάλε απ'το μυαλό σου
το λάθος το σωστό σου
στο θυμό μην ψάχνεις μονοπάτι
με χάδια ζει η αγάπη

Μέσα στη φωτιά οι μέρες γίναν όλες τους Δευτέρες
κρύφτηκε η αγάπη σε παλιό κιτάπι
μια βόλτα δεν μας φτάνει
γράφω μοναξιά στο τζάμι
και ποτέ δε σβήνει...