Η ζωγραφιά σου ξεβάφει
άδειο είναι πλέον χαρτί
και το μελάνι θα πιάσει
μόνο αν γράφεις εσύ.

Η αγκαλιά δεν θα μάθει
να κλείνει κι άλλο στην γη
και έτσι η ζωή θα περνάει
μέχρι να γίνει ζωή.

Πότε εγώ, εσύ ποτέ κι ύστερα εδώ
δάκρυα νερό, σώμα νεκρό, λύπη βουνό.
Πότε εγώ, εσύ ποτέ και η καρδιά
στην τελευταία ζαριά.

Πότε θα έρθεις, πότε θα τρέξεις
πότε το δρόμο θα βρεις.
Πότε θα γίνουν όλα όπως πρώτα
ξέρω ποτέ δε θα μου πεις.

Η ζωγραφιά σου θυμώνει
μέσα στο σπίτι ξεσπά
μα εγώ μαζί της κοιμάμαι
και την χαϊδεύω γλυκά.

Πότε εγώ, εσύ ποτέ κι ύστερα εδώ
δάκρυα νερό, σώμα νεκρό, λύπη βουνό.
Πότε εγώ, εσύ ποτέ και η καρδιά
στην τελευταία ζαριά.

Πότε θα έρθεις, πότε θα τρέξεις
πότε το δρόμο θα βρεις.
Πότε θα γίνουν όλα όπως πρώτα
ξέρω ποτέ θα μου πεις.

Τα χείλη δεν θα ανοίξουν
για άλλα χείλη ξανά,
όσο αργούν τα δικά σου
τόσο θα μένουν κλειστά.