Μια σιωπή η ζωή, μη μιλάς πολύ.
Άτροχα βαγόνια μας περιμένουν
Μη μιλάς.
Κανείς να μη μάθει
πως τα ερείπια του μυαλού μας
έβγαλαν φτερά
Κανείς να μη μάθει
πως τα αστείρευτα δάκρυά μας
ποτίζουν με ελπίδα τα σεντόνια μας
Από τις στάχτες μας αναγεννιόμαστε – ακούς;-
από τις στάχτες μας θα αναγεννηθούμε
Απλώς δεν έχουμε ακόμα καεί∙
αυτό είναι όλο
Μην κλαις, μην κλαις.
Σκέπασε τον πόνο σου
με το κορμί μου
κρατήσου από μια πιθαμή ζωής
και χαμογέλα.
Μα σώπα.
Μην καταλάβουν ότι αντέχουμε
Γιατί αν μας βρουν ζωντανούς
θα μας σκοτώσουν.