Τι άδικη κατάρα
μας τυραννάει
μερόνυχτα ολόκληρα
να κλαίμε για έρωτες
που έμειναν αβοήθητοι
για αγάπες
που πίκρισαν
στο πέρασμα του χρόνου
για ανθρώπους
που τους πετσόκοψε
η ανήλεη πραγματικότητα
και εραστές μιας ζωής
που δεν ευδοκίμησε.

Να στριμώχνουμε σ’ ένα συρτάρι
απανωτές αναμνήσεις
να τιμωρούμε
όσα συναισθήματα
διαχέονται ακόμη
και να σπρώχνουμε μακριά
όσους επίδοξους μνηστήρες
επιθυμούν εν μία νυκτί
να μας μυήσουν
στα μυστικά τους.

Τι διαθήκη και αυτή
μια πέτσινη υπόσταση
και μυριάδες καημοί
χωμένοι σε ασύμφορα
δεμάτια φαντασίας
να πληρώνουμε
χρόνια ολόκληρα
το τίμημα
μα να μην ξεχρεώνουμε ποτέ.