Κουράστηκα
να παραδίδω την ψυχή μου
σε χέρια μετέωρα
σε ημίαιμους ανθρώπους
σε ξεψυχισμένα βλέμματα.

Τη φυλακίζω έτσι εντός μου
μα αυτή το σκάει διαρκώς
για να κουρνιάσει
σε δήθεν αναπαυτικές αγκαλιές,
για να ζεσταθεί
σε παγωμένα βλέμματα.

Πως να τη τιθασέψω;
Δεν είναι εύκολο.

Κάθε που πάω να την αδράξω
μου μένει και ένα κομμάτι στα χέρια
και λιγοστεύει διαρκώς.
Μένει όλο και πιο αδειανό έτσι
το σεντούκι της καρδιάς.

Και να λοιπόν,

να πως γίνεται κανείς
λιγόψυχος και μεγαλόκαρδος.