Δύση ηλίου.
Κουβέντες στομωμένες, παράθυρα σφαλιστά.
Από τις χαραμάδες μια ηλιαχτίδα φωτός
στεγνώνει βιαστικά τα δάκρυά μας.
Ένας κατακερματισμένος ουρανός
βαραίνει τις πλάτες μας.
Ο κόσμος τυφλός
ψαύει με τα χέρια τις απολαύσεις
μιας ιδιότροπης κόλασης.

Δύο λύκοι αλυχτούν στο σκοτάδι.
Ένας τουφεκισμός και έπειτα σιωπή.
Τίποτε δεν αλλάζει τη ροή της ακινησίας.
Τίποτε δε σαρώνει τις συνειδήσεις
αφού φιλτράρονται ως και οι επαναστάσεις.

Ένας μαστιγωμένος τόπος
φοράει τον αυτοσαρκασμό στο πέτο
και έπειτα κοιμάται γαληνεμένος.

Ως εκεί.