“Σιγά, τι ξέρουν οι γυναίκες από ποίηση;”
χλευάζουν οι αριστοκράτες των καφενείων
Λίγο νύχι, λίγο σφουγγάρισμα,
μόνο μην τυχόν
και ρίξουν στίχους στο φαγητό μας
μην κάψουν το χυλό
τσιγαρίζοντας την ποίησή τους
γιατί το δίχως άλλο θα την κάψουν και αυτή
Και τι θα τρώμε πια εμείς;
Δε χωνεύονται εύκολα οι στίχοι,
δεν είναι εύγευστοι
Ρίξε λίγο αλάτι παραπάνω,
τρίψε λίγο δυόσμο
Μόνο – προς Θεού – μην βάλεις ποίηση
Είναι και αυτά τα λόγια,
φαρμάκι ρε παιδί μου,
φαντάζεσαι να τα κάνουν στίχους;
Δε θα τους φτάνουν τόμοι ολόκληροι
να στοιβάξουν τα βάσανά τους
Ας βάλουν μάσκαρα,
να καλλωπιστούν,
να μας αρέσουν
Ως εκεί.
Όχι ποίηση όμως.
Αφού “δεν το `χουν”,
δεν αποπνέουν μυρωδιά ποιητή.
Το άρωμά σας, κυρίες μου, μας αρκεί.
Άντε τώρα στην κουζίνα.
Ακούστε που σας λέω,
οι γυναίκες για ποίηση
δεν κάνουν.