Ότι γυρεύω από τα σπίτια είναι τα ούλα τους
τα γέρικα μαλακά ούλα που παραλύουν
και τρέχουν από τα λακκώματα γερασμένα βρέφη
με τις σαρμανίτσες στους ώμους τους
το κεφάλι του πατέρα μου ανοιχτό με παλιό νερό
που χύνεται προς τη μεριά μου
επιθετικό
κι η πελώρια κοιλιά της μάνας μου με οχτώ ζωνάρια
από τις γέννες της έμπα μου λέει κουνάβι μου
πατώντας τους καπνοσωρούς

αφήνωντας απ’ έξω

δηλητήρια για τους χρονοκυνηγούς
πάρε και τέσσερα σκυλιά όταν βγαίνεις για το νερό σου
τα σύννεφα είναι χοντρό χόρτο με φίδια.

Και μου δείχνει τα σύνορα της κάθε μου ανάγκης
με το φόβο υφ’ ήπατος
για χωμένα ναρκοπέδια και κρυφόσκυλα
μόλις ένα παραπάτημα
έξω απ’ τα σύνορα.

Εκεί είναι μου λέει η ταφόπετρα με το ψωμί σου
και τα κόκαλά μου στην κόρα του
κι απ’ έξω χόντρο χόρτο με δηλητήρια

για τους χρονοκυνηγούς.

Αυτό είναι το σπίτι σου
που το δαγκώνει το χώμα ως τα μαλλιά του επικήδειου
τρόμου του.

Οργιές μέσα στο χώμα είναι η γραφή των νεκρών
για την ασώματη
διαθήκη τους.

Έμπα μου λέει κουνάβι μου κάτω απ’ το χώμα
πατώντας τους καπνοσωρούς
αφήνοντας απ’ έξω δηλητήρια
για τους χρονοκυνηγούς.