Και κάπως έτσι, γυρίσαμε στο χθες.
Και κάπως έτσι, σβήσαμε την ιστορία που γράψαμε.
Δεν κλαίω πια. Δε φωνάζω.
Δε διαμαρτύρομαι.
Οι κραυγές των ανέργων δε φτάνουν στα αυτιά μου.
Συμφέρον, εκμετάλλευση, αδιαφορία..
Ειδήσεις που τριβελίζουν το μυαλό,
δίχως να το μορφώνουν.
Υποκρίνομαι πως καταλαβαίνω.
Κάνω ένα βήμα να δείξω πως θέλω να φύγω,
μα δεν επιτίθεμαι.
Κρατάω σφαλισμένα τα μάτια
και σφιχτά τα χείλια.
Με ενοχλεί, αλλά δε βαριέσαι…
έχω συνηθίσει.