Πιο κακούργος κι απ΄τον Βαραβά
Με κέρατα σαν τον σατανά
Βελζεβούλ εσύ εκεί κάτω
Θρεμμένος στα σκουπίδια και τον βούρκο
Εμείς δε θα πάμε στα όργιά σου.

Βρόμιο ψάρι της Θεσσαλονίκης
Σειρά ατέλειωτη από εφιάλτες
Μάτια βγαλμένα με καρφί
Η μάνα σου άφησε μια βρομερή πορδή
Και βγήκε απ΄τον κώλο της.

Δήμιε της Ποδολίας Ερωτευμένε
Με τις πληγές τα έλκη και τα καύκαλα
Γουρουνομούρη κώλε φοράδας
Κράτα τα πλούτη σου όλα
Στα φάρμακα να τα ξοδέψεις.